Rzym, 15 grudnia 2017 

Do Przełożonych Prowincjalnych / Regionalnych / Dystryktów

Do wszystkich Współbraci Sercanów

 

List na Boże Narodzenie 2017

 

Znaki obecności

Przyszedł, przychodzi, przyjdzie

 

 

Pierwszym krokiem, aby oczyścić grunt dla nadchodzącego Pana, jest zdecydowane postawienie w centrum naszej uwagi Boga, który w Chrystusie Jezusie nigdy nas nie opuszcza. To musi być zbiorowy zryw, nawrócenie umysłu, wybuch dumy. Włączamy się w tradycję liturgiczną Kościoła, który zechciał podkreślić noc, świt i dzień, aby opowiedzieć nam
‎ o Jezusie, który przyszedł, przychodzi i przyjdzie. Gdy idzie o nasze Zgromadzenie tu mamy do czynienia z wydarzeniami, które się zdarzyły, zdarzają i zdarzą.

 

PRZYSZEDŁ W CIELE (1J 4,2)

Łatwą jest medytacja nad pierwszym przyjściem Jezusa, nad wcieleniem, opisanym przez „Ewangelie dzieciństwa” Mateusza i Łukasza (zob. Mt 1-2; Łk 1-2): jest to wydarzenie, które się spełniło w pokorze, ponieważ Jezus rodzi się z Maryi, na polach Betlejem. Nie dostrzegli tych narodzin ani możni, ani ludzie kultu czy prawa; to pasterze, ludzie ubodzy są tymi, którym Bóg przekazuje wieść o narodzeniu Mesjasza, Zbawiciela. Nie przygotowujemy się na Narodziny Jezusa Chrystusa, ale w Boże Narodzenie wspominamy wydarzenie
‎ z przeszłości, które już miało miejsce „w pełni czasu” (Ga 4,4), tam, gdzie odkryliśmy,
‎ że „Chrystus” stał się „naszym odkupieniem” (1 Kor 1,30).

Nie świętujemy wspomnienia, ale proroctwo. Dlatego chcemy nadal próbować być prorokami miłości. Aby lepiej przekazać naszą duchowość, zdefiniowaliśmy „ Mission Statement ” Zgromadzenia. Ustaliliśmy dla siebie wizję: kochać sercem i otwarci umysłem oraz próbowaliśmy zdefiniować misję: Adveniat Regnum Tuum - Przyjdź królestwo Twoje . „Istniejemy szczególnie dla najbardziej potrzebujących i dla młodych . Nasze Zgromadzenie koncentruje się na edukacji, zaangażowaniu społecznym, misjach, duchowości i mediach, aby głosić królestwo Boże. Żyjemy we wspólnocie, inspiruje nas codzienna Adoracja Eucharystyczna, a w podzielonym świecie wierzymy, że jedność jest możliwa”. Dobra komunikacja jest w centrum naszego charyzmatu, co ukazane jest w obrazie Ojca Dehona trzymającego Biblię w jednej, a gazetę w drugiej ręce. Współbracia zajmujący się sprawami komunikacji, którzy od 3 do 6 stycznia spotkali się w Rzymie, przyjęli za swoje te kierunki działania.

Tamtej nocy sens historii przyjął inny kierunek: Bóg zwrócił się do człowieka, Wielki do małego, nastał kierunek od nieba do niskości, od miasta do groty, od świątyni do pola pasterzy. Spotkanie z wieloma osobami z Rodziny Sercańskiej, która nadała sobie nową konfigurację, przywraca nam smak spotkania. Istnieją sprzyjające warunki dla rozwoju duchowego, a także dla modlitwy i dla wzajemności powołań. Członkowie Rodziny Sercańskiej odnajdują w SCJ źródło inspiracji, podczas gdy zakonnicy sercańscy czują się ubogaceni przez komunię powołań w charyzmacie dehoniańskim. Jest rzeczą ważną, aby żyć duchowością dzieloną z innymi, która wyraża się w różnych formach życia kościelnego, otwartych na kierowanie się ku temu, co małe.

Przebywali w tej okolicy niektórzy pasterze... otoczył ich obłok skrzydeł i śpiew. Pięknie, że Łukasz odnotowuje tę specjalną wizytę, grupę pasterzy, pachnących wełną
‎ i mlekiem... Jest to piękne dla wszystkich ubogich, tych ostatnich, anonimowych, zapomnianych. Bóg zaczyna od nich, tak jak to uczyniły 70 lat temu Prowincje Brytyjsko-Irlandzka, Polska i Hiszpańska rozpoczynając swe drogi. Wypełnili życie tak wielu osób, nadając mu znaczenie i siłę. Uformowali „ludzi dobrej woli”, tych, którzy się nie zgadzają na zło wojny, terroru, przemocy, tych którzy nie akceptują postrzegania w drugim człowieku wroga, tych, którzy nie uchylają się od wymogów miłości i komunii. Bóg stał się człowiekiem, ale i człowiek stał się Bogiem w tamtych narodzinach w Betlejem: oto dobra nowina, Ewangelia Bożego Narodzenia. I od tego może przyjść tylko „pokój” osiągnięty długimi latami hojnej służby.

 

PRZYCHODZI „W DUCHU I MOCY” (ŁK 1,17)

Przyjście Jezusa w nas może mieć miejsce każdego dnia, tu i teraz. Chrześcijanin wie, że jego ciało jest powołane, aby być siedzibą Boga, świętą świątynią. Oto jak ważnym jest, aby Pan Jezus przyszedł, narodził się w nas tak, by Jego życie zostało wszczepione w nasze i to tak dalece, byśmy mogli powiedzieć w wierze: „Nie żyję już ja, ale żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Chodzi o przyjście, którego każdy z nas winien wzywać - „Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!” (1 Kor 16,22; Ap 22,20), które winien przygotować, urządzając wszystko na przyjęcie Pana, który przychodzi w sposób, o którym On sam decyduje, na bazie naszej osobistej wolności i mocy Ducha Świętego. W tym On jest naszym odpoczynkiem i naszą pociechą.

Historia zaczyna się od tych, którzy są ostatnimi . Podczas gdy w Rzymie decydują
‎ o losach świata, podczas gdy legiony utrzymują pokój mieczem, w ten mechanizm wpada ziarno piasku: rodzi się dziecko, a to wystarcza, by zmienić kierunek historii. Maleńkie ziarenko zostało rzucone w Yogyakarcie (Indonezja) w lipcu 2017 r. Zebraliśmy się na Seminarium teologicznym Zgromadzenia zatytułowanym: „Charyzmat i pobożność - w kierunku inkulturowanej sercańskiej tożsamości” . Seminarium miało na celu pogłębienie związku naszego charyzmatu z nabożeństwami, które go wyrażają i nadają mu kształt. Zweryfikowaliśmy bogactwo duchowego dziedzictwa Ojca Dehona, które potrzebuje wciąż nowego sposobu wyrażenia w dzisiejszym świecie. Równocześnie doszliśmy do zrozumienia, że nasza tożsamość koniecznie musi się wyrazić pluralistycznie, aby mogła wejść w kontakt
‎ z odmiennymi realiami społecznymi i kulturowymi.

Pasterze idą i znajdują dziecię . Patrzą na Niego: Jego oczy są oczami Boga, Jego głód jest głodem Boga, Jego ręce, które wyciągają się ku matce, są rękami Boga otwartymi na nich. Nasze realia mają oczy, głód i ręce dziecka.

Przełożeni wyżsi i członkowie Komisji powołań, formacji i do spraw młodzieży
‎ z naszych sześciu afrykańskich Jednostek zebrali się od 9 do 13 października w Ndoungué (Kamerun) na drugą afrykańską konferencję kontynentalną. Temat brzmiał: „Wspólne linie działania dla posługi powołań w Afryce” , idąc śladem Programu Zarządu Generalnego 2015 - 2021, Działanie 3.7. Pozostało jeszcze wiele kroków do podjęcia, ale rzeczywistość jest obiecująca, ręce się wyciągają jak te Dziecięcia Jezus, spojrzenie otwiera się coraz bardziej na potrzeby ewangelizacji i zwraca się uwagę na możliwość nowego otwarcia misyjnego w Nigerii i Kenii. Zaledwie kilka dni wcześniej, od 25 do 29 września, przełożeni Ameryki Łacińskiej spotkali się w Asunción (Paragwaj). Zastanawiano się nad naszą obecnością misyjną w Urugwaju, nad możliwością wzmocnienia międzynarodowego scholastykatu języka hiszpańskiego, rozważane było nowe wyzwanie rzucone przez przełożonych wyższych, aby zbadać możliwość utworzenia dwuch nowych misji w Meksyku i Kolumbii. Równocześnie zwrócono uwagę na ważność kontynuowania refleksji nad potrzebą restrukturyzacji małych Jednostek Ameryki Łacińskiej, aby odpowiedzieć na nowe sytuacje.

Boże Narodzenie jest największym aktem wiary Boga w ludzkość: powierza Syna w ręce dziewczęcia niedoświadczonego i szczodrego, wierzy w nią. Maryja opiekuje się Nowonarodzonym, karmi Go mlekiem, pieszczotami i tuli do snu. Pozwala Mu żyć w swych objęciach. W ten sam sposób Mistrzowie postulantów i nowicjuszy na spotkaniu w dniach 23-27 października w Rzymie, podkreślili nigdy nie kończące się wcielanie Słowa, zastanawiając się nad własną pasją i misją formacyjną. Nie ograniczono się do przedstawienia liczby kandydatów, zwrócono uwagę na zasoby ludzkie i materialne, na dojrzałość kandydatów, nie zapominając o trudnych sytuacjach. Zweryfikowano również możliwość podjęcia studium na temat realizacji sposobów wspólnego urządzenia okresu postulatu i nowicjatu.

Stajnia i żłób oznaczają „nie” dla modeli światowych, „nie” dla głodu władzy, „nie” dla „zawsze tak było”. Przełożeni wyżsi Jednostek, od 13 do 25 listopada utworzyli z Radą Generalną zespół, aby nadać nowe znaczenie posługom, do których zostali powołani, by pełnić je w wierze, z korzyścią dla Jednostek. Był to intensywny czas refleksji i dzielenia się, czas, w którym przewijały się problemy stając się wspólnymi, nadzieje stawały się życiem, by wypełnić przyszłością nasze dzisiaj. Bóg będzie żył na naszej ziemi tylko wtedy, gdy będziemy się
‎ o Niego troszczyć jak matka, każdego dnia i gdy skierujemy tę troskę na każdego brata. Jest to troska, którą Rada Generalna i przełożeni, starali się w tym roku okazać w wielu sytuacjach, odwiedzając, wspierając, towarzysząc.

W tym wymiarze służby wspominamy nominację na biskupa ks. André Vital Felixa da Silva (BRE). Został wyświęcony w dniu 8 lipca 2017 r. przez bpa Virginio Bressanelliego scj, przejął kierownictwo diecezji Limoeiro do Norte w stanie Ceará w Brazylii.

 

„ PRZYJDZIE W CHWALE” (Łk 9,26)

W Boże Narodzenie kierujemy nasz wzrok na chwalebne przyjście Chrystusa na końcu czasów, gdyż zgodnie z obietnicą, którą powtarzamy w Credo, „przyjdzie sądzić żywych
‎ i umarłych, a Królestwu Jego nie będzie końca”. Jest to decydujące dla wiary: jeśli Chrystus nie przyjdzie w chwale jako ostateczny Twórca Królestwa, próżna jest nasza wiara, próżne nasze uznawanie zmartwychwstania, słabe nasze naśladowanie w życiu (zob. 1 Kor 15, 14).

Boże Narodzenie nie jest sentymentalnym świętem , ale sądem nad światem i nowym porządkiem wszystkich rzeczy. Będziemy próbować odnaleźć taki porządek podczas Konferencji Generalnej, która odbędzie się w Manilii (Filipiny) w dniach 15-21 lipca 2018 r. Komitet rozpoczął już prace przygotowawcze.

Konferencja zamierza dotknąć dwóch sektorów animacji w Zgromadzeniu, sektora dotyczącego misji wobec ubogich oraz sektora formacji. Stąd tytuł: „Zadania społeczne sercanów” . Chcemy pomóc Zgromadzeniu nie tylko w refleksji nad naszą duchowością i nad wyborami społecznymi, ale także skonkretyzować zaangażowanie na rzecz ubogich, wychodząc od formacji stałej. Światowy Dzień Ubogich, który papież Franciszek zechciał wprowadzić, wpisuje się w sposób właściwy w tę troskę o ludzi biednych, których jest coraz więcej.

Chrystus rodzi się, aby się móc urodzić. Narodziny Jezusa wyrażają życzenie, abym ja się rodził i żeby Zgromadzenie nie ustawało się rodzić. Patrzymy z ufnością na te rodzenia w różnych kontekstach. Azja i Afryka zdają się cieszyć dobrym zdrowiem, a przynajmniej mogą liczyć na świeże energie. Na ogólną liczbę 72 nowicjuszy, 55 obecnych jest na tych obszarach geograficznych, 33 w Azji, ze szczytową liczbą 13 w Indonezji, 22 w Afryce z 8 nowicjuszami w Konga. To samo można odnotować, gdy idzie o diakonat. Liczba studentów
‎ o ślubach czasowych jest godna uwagi: osiąga się liczbę 295, przy czym trzeba będzie zwrócić uwagę na potrzebę szczególnej troski o tę fazę formacji, będącą przygotowaniem do podjęcia ważnych i ostatecznych wyborów. Największą liczbę diakonów notują prowincje w Brazylii
‎ z 12 kandydatami, którzy w połączeniu z dwoma z Wenezueli i jednym z Chile, dają w sumie 15 diakonów w Ameryce Łacińskiej. Europa zatrzymuje się na liczbie 7, Ameryka Północna liczy tylko 1: są to więc dwa obszary, które stoją w obliczu sytuacji zwyczajnych trudności w zarządzaniu personelem i w podejmowaniu inicjatyw głoszenia. Omawiając kwestię powołań z ufnością patrzymy na rozwój grupy wolontariuszy misyjnych „My Mission” , będącej inicjatywą intereuropejską, zdolną nadać sens wolontariatowi, jeśli będzie się mu towarzyszyć i wspierać w wymiarze formacyjnym. W temacie narodzin umieszczamy 38 współbraci, którzy w tym roku zakończyli swój okres przemian na ziemi, aby ukazać się definitywnie „z Nim w chwale” (Kol 3,4).

Stwórca, który uformował Adama z gliny, sam staje się gliną tej naszej ziemi. Aby obróbka gliny mogła być kontynuowana, w tym roku towarzyszyliśmy naszym wysiłkom kilkoma listami. Na wspomnienie urodzin O. Dehona, uwaga skupiała się na duchowych uczynkach miłosierdzia: „Wątpiącym dobrze radzić i pouczać tych, którzy nie wiedzą” . W Uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego zainteresowanie skierowane było na dzieła miłosierdzia względem ciała: „Spragnionego napoić, głodnego nakarmić” . Na początku sierpnia dotarł do naszych wspólnot list, poza tradycyjnym programem: „Nowa pasja
‎ i kreatywność w bardziej radykalnym, bardziej konsekwentnym, bardziej „jezusowym” duszpasterstwie powołań” . I w końcu żywotny dla nas i dla Kościoła powszechnego, przygotowującego się do Synodu w październiku 2018, temat: „ Młodzież, wiara i rozeznawanie powołania”. Kontynuujemy formowanie gliny, aby pozwolić zrozumieć, że Stwórca
‎ i stworzenie objęli się wzajemnie, a stało się tak na zawsze.

Jesteśmy stróżami i świadkami , zawsze uważnymi, aby skarb wcielonego Boga był zachowany w swojej integralności i czystości oraz by to bogactwo pozostało dostępne
‎ i zrozumiałe dla wszystkich.

Wspominamy narodziny Jezusa, przyjmujemy Go dzisiaj do siebie, oczekujemy Jego przyjścia w chwale.

 

 

ks. Heinrich Wilmer SCJ

Przełożony Generalny
ze swoją Radą